Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.
Αυτή η ανακοίνωση δεν μας γεμίζει χαρά αλλά ούτε και λύπη. Πρόκειται για μια ώριμη απόφαση.
Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρέας, μουσικής ομάδας, sui generis πολιτικής συλλογικότητας, υπαρξιακού συγχρωτισμού κλείνουμε έναν κύκλο της ζωής μας – μαζί και χώρια ο καθένας για τον εαυτό του. Έναν μεγάλο, ουσιαστικό και ανεκτίμητο κύκλο βιωμάτων και εμπειριών. Μια δυνατή παρακαταθήκη ζωής. Κι όχι με τη στείρα προσέγγιση της εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης. Αλλά με την προσέγγιση της συγκίνησης που καταργούσε τα όρια τα δικά μας και των Άλλων και γινόταν ένα διαβατήριο σχέσεων, ανοιχτών, αμοιβαίων, βαθιά αλληλέγγυων.
Ένα εγχείρημα που μας πήγε πολύ πιο πέρα από όσο φανταζόμασταν και που, από ένα σημείο και πέρα, πάψαμε να υπολογίζουμε ως όριο.
Οι λόγοι του τέλους δεν αφορούν επ’ ουδενί μια διαπραγμάτευση των συλλογικών μας αξιών. Είμαστε αταλάντευτοι στις αρχικές μας επιλογές είτε κάποιος θα μπορούσε να μας λοιδορεί είτε να μας τιμάει γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι η μεγάλη μας αγάπη για την μουσική, η μεγάλη μας εκτίμηση στη δύναμη του συλλογικού μέσου – για την καταστροφή αυτού του άθλιου πολιτισμού και την ανοικοδόμηση απελευθερωτικών σχέσεων – οδήγησε στην παραγωγή και την στήριξη ενός έργου που συνειδητά δεν εντάξαμε ποτέ στην καπιταλιστική Ύβρι, στην εμπορευματική δικτατορία, στα θεαματικά τσίρκο. Και, αν υπάρξει κατά μόνας ή επιμέρους συνέχεια στο μέλλον, τότε θα είναι φυσική προέκταση αυτής της συνειδητής επιλογής.
Διαγράψαμε μια μεγάλη τροχιά – περισσότερες από 20 περιστροφές γύρω από τον ήλιο – στην οποία δοκιμάστηκε και ο πυρήνας των μεταξύ μας σχέσεων, που πάντοτε όριζαν ένα σημείο εκκίνησης και το εχέγγυο για ένα δημιουργικό πεδίο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αναγνωρίζουμε τους λόγους του τέλους. Αντιπαλέψαμε την αναπόδραστη φθορά του χρόνου, τις αμείλικτες προσωπικές πραγματικότητες που, στο βαθμό που δεν συναντιούνταν, επίμονα ασκούσαν φυγόκεντρες δυνάμεις σε επίπεδο υπαρξιακών προκρίσεων και προτεραιοτήτων. Κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε πλέον να ανταποκριθούμε και να υποστηρίξουμε αυτό που η ωχρά σπειροχαίτη είχε γίνει. Ψηλαφίσαμε και αναγνωρίσαμε και ένα όριο του συλλογικού, στο οποίο εγκλωβίζονταν πλέον οι προσωπικές δυνατότητες και το οποίο πρέπει να γίνει σεβαστό.
Αφήνουμε το κατατεθειμένο έργο μας να κάνει τον κύκλο του με όλες τις πολιτικές συνδηλώσεις, που με φροντίδα το θωρακίσαμε, και ευχαριστούμε από βάθος καρδιάς όλες και όλους που μοιραστήκαμε μαζί τις στιγμές αυτής της διαδρομής.
Η συγκίνησή μας για όλες εκείνες τις σχέσεις που κερδίσαμε στο μεγάλο αυτό ταξίδι είναι ανείπωτη. Χωρίς υπερβολές, νιώθουμε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ξέρουμε ότι στο δρόμο τού «να πράττουμε αυτά που πρεσβεύουμε» κάναμε πολλά λάθη. Αλλά ήμαστε ειλικρινείς. Αυτό νιώθουμε ότι δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει. Όπως και την γονιμότητα των αμοιβαίων μας στιγμών. Χωρίς κοινό, χωρίς καλλιτέχνες, χωρίς αποστάσεις, μέσα σε ένα αδιαχώριστο Εμείς. Όλοι και όλες.
Η Ιστορία συνεχίζεται στους δρόμους, στις ζωντανές μας καρδιές, στις δυνατές μας αγκαλιές, στις απίθανες φωνές μας… που ξέρετε εσείς…«όταν ψιθυρίζουνε μαζί είναι ήσυχες κι ανόητες».
Ας είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας.
Τα λέμε…
Βλάσης, Κώστας, Μανόλης, Παναγιώτης, Χάρης
Λεξεις, σκεψεις, συναισθηματα. Χιλιαδες και μπλεγμενα. Σας ωφειλουμε, μερος της αποδειξης οτι η τεχνη μπορει να μην ειναι η κορη της κλανιας, υποταγμενο τεκνο στα γραναζια του μαρκετινγκ, προιον κοστολογησημο και μετρησιμο, αλλα γονιμος σπορος της πιο απελευθερωτικης ουτοπιας. Καλο ταξιδι…
Omnia Sunt Communia
Καλοτάξιδοι στις θάλασσες που μας μάθατε να κολυμπάμε, στους μεγάλους ωκεανούς και στα άγνωστα ταξίδια, γιατί απο κάθε ταξίδι γυρλιζουμε καινούριοι άνθρωποι.
Η Ωχρά Σπειροχαίτη δεν υπάρχει πια.
Αυτή η ανακοίνωση μας γεμίζει λύπη….
22 χρονια!σας ευχαριστω για ολον τον πλουτο…
Όση λύπη κι αν μου προξένησαν οι “τίτλοι τέλους”…
Από καρδιάς,ευχαριστούμε..
Και τώρα απομένουμε να μετράμε τις απουσίες όπως ψάχνουμε τις σπασμένες χορδές από εκείνες τις χαλασμένες κιθάρες…
Να’μαστε καλα, να κανουμε κυκλους.
καλη συνεχεια αδερφια…
x.
κριμα! ευχαριστουμε για τα υπεροχα τραγουδια που δεν ειχα την τυχη να ακουσω απο κοντα (και δυστηχως δεν θα εχω)
σεβομαι τις επιλογες σας, καλη συνεχεια… απο εναν μακρινο ονειροπολο.
…μη μου τις ταραχές κυκλώνετε
…μοιάζει νά’ναι κύκλος αυτό που κλείνει,μα δεν θέλω να το δω έτσι…και γι’αυτό αλλάζω…με ματιά κάθετη στον άξονα του κέντρου…βλέπω την πραγματική μορφή,βλέπω μια σπείρα…
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….
Apo mia mpanta pou eixe tosa polla na pei, den mporoume para na perimenoume polla akoma, se opoiadhpote morfh. Agaphtoi Vlasi, Kosta, Manoli, Panagioti kai Hari, anypomonoume na akousoume/doume/zhsoume ta epomena sas project!
Εμένα πάντως Κώστα, Βλάσση, Μανόλη, Παναγιώτη κ Χάρη αυτή η ανακοίνωση με γεμίζει μόνο λύπη κ στεναχώρια…Ναι νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος που σας γνώρισα κ που πορεύτηκα μαζί σας για τουλάχιστον μια πενταετία μέσω της +τεχνίας- (κ όχι μόνο…).
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συγκίνηση που ένιωθα κάθε φορά που σας άκουγα ζωντανά κ τη δύναμη που μου δίνατε ώστε να συνεχίζω… Δε θα ξεχάσω ποτέ τις αγωνίες μας ,τις χαρές μας, τις απεργίες πείνας των δικών μας, τις συνελεύσεις, τις σφαλιάρες, την ακακία, το προβάδικο, τα ατελείωτα τσιμπούσια ή ακομα κ κεινο το βράδυ της συναυλίας στη θεσ/νικη που με περιμένατε να ρθω από την κέρκυρα για να ξεκινήσετε…Σας ευχαριστώ για ότι προξενήσατε στη ζωή μου…Συνεχίζουμε όπως μπορούμε…
Το ευχαριστώ είναι λίγο. Καλή συνέχεια ή μάλλον καλή καινούργια αρχή σε όλους σας.
Να είστε πάντα καλά. Σας ευχαριστούμε για όλα. Να ξέρετε ότι μάλλον οι πιο πολλοί δεν θα έχουν λόγια και τρόπο να εκφραστούν για αυτό και τα μηνύματα εδώ δεν είναι εκατοντάδες. Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα πολλές φορές να εκφραστώ και δεν το κατάφερνα. Οπότε αρκούμαι σε ενα ευχαριστώ και καλή δύναμη σε όλους μας για μία τέχνη αδιαπραγμάτευτη, ελεύθερη και ειλικρινή. Πράγματα στα οποία εσείς δώσατε ψυχή και για αυτό πήγαμε και όλοι τελικά ένα βήμα παρακάτω.
(Κακά τα ψέματα, δν κρύβω ότι κι εγώ ελπίζω και θα περιμένω και ένα επόμενο εγχείρημα… 🙂 )
euxaristoume gia tis omorfes stigmes
για να πω την αληθεια η ιδεα οτι διαλυθηκαν η ωχρα μονο χαρα δε μου φερνει καλη συνεχεια ραντεβου στους δρομους
Σας γνώρισα στα 13 μου και παίξατε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη μου. Μία τέτοια ανακοίνωση σκοτώνει ένα κομμάτι μου, το κομμάτι της αναμονής του επόμενου τραγουδιού, της επόμενης κίνησης.
Το κομμάτι της αναμονής και όχι της ανάμνησης γιατί με βοηθήσατε να αντικρύσω τον κόσμο στα μάτια και να κρατάω τις καλές στιγμές.Η ζωή μου με εσάς ήταν αρκετά δύσκολη, αλήθεια.Καθόλου εύκολο να σκέφτεσαι πόσο μάλλον η μουσική να σε βάζει σε τέτοιες δύσκολες σκέψεις. Παρόλαυτα χαίρομαι αφάνταστα που δε σας παράτησα ποτέ ούτε στα δύσκολα. Δε γίνεται να σταματήσω να σας ακούω πριν κοιμηθώ όπως κάνω τόσα χρόνια, ούτε όταν ταξιδεύω. Δε θα σταματήσω να σας διαδίδω στους αγαπημένους μου ούτε θα σταματήσω να αγωνίζομαι, έστω και λίγο, για όσα πιστεύω μέσα από τη μουσική. Εύχομαι ολόψυχα αυτή η σελίδα να παραμείνει ζωντανή και αργά ή γρήγορα να μας κάνετε μια έκπληξη..
Το ευχαριστώ είναι λίγο αλλά δε διαθέτω κάτι καλύτερο.
Να είστε καλά, ελπίζω να συναντηθούμε σύντομα.
Να πληθαίνετε..
Σε μια χώρα που όσο ποτέ θέλει περισσότερες φωνές να ακούγονται μαζί με τις φωνές & λογικές που μας έφεραν στο τέλμα, είναι κρίμα που μια τέτοια δημιουργική μπάντα φτάνει στο τέλος της. Καλή συνέχεια.
Καλή συνέχεια..
Δεν εχω κ μεγαλη ρητορικη δυνοτητα δεν μπορω να πω κ πολλα μιας κ μου γαμησατε την ψυχολογια :-P..Σεβομαι τις επιλογες σας ειμαι σιγουρος πως κανατε το καλυτερο για σας..
Ευχαριστω για ολα
Χειμώνας. Στην τρίτη αναβολή για την απαλλαγή από το στρατό (ρουφιάνα απόφαση!). Μου ζητάνε επανεξέταση, ήτοι, μια βδομάδα εγκλεισμού στο σταρατόπεδο τεθωρακισμένων στην Αυλώνα. Δηλώνω απ’ τη πρώτη μέρα στο γιατρό και τους αξιωματικούς (σε μια ύστατη προσπάθεια διαφύλαξης της αξιοπρέπειας) ότι δεν πρόκειται να φάω μπουκιά μέχρι να φύγω από εκεί. Χαρτιά από ψυχίατρο έτσι κι αλλιώς δεν είχα. Περνάνε έτσι εφτά νηστικές μέρες χωρίς κουβέντα, μ’ ένα επίμονο πηγαινέλα και τους στίχους από τις “φωνές από άχυρο” να συντροφεύουν το βλέμμα που πλανιόταν στο βρώμικο παράθυρο με θέα το απέναντι χωράφι…
Σας ανακάλυψα αρκετά αργά (2008 προς 2009) και ευτυχώς πρόλαβα να σας δω και ζωντανά, νομίζω στην τελευταία σας συναυλία (στην Πάντειο για την οικονομική ενίσχυση των συλληφθέντων από το Ρεσαλτο).
Χαιρετισμούς από το Αιγάλεω ,
Νίκος
η τραπεζα που καιγεται σας χαιρετα..καλη συνεχεια λοιπον και ραντεβου που αλλου..
Είμαι σίγουρος ότι η απόφαση σας είναι η κατάλληλη, αλλά διαφωνώ στο εξής:
Η Ωχρά Σπειροχαίτη υπάρχει στα τραγούδια της. Τίτλοι τέλους σε αυτά και σε όσα πληθαίνουν την παρέα μας δεν μπαίνουν. Καλή συνέχεια συντρόφια…
Σας αγαπώ
Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου 13 χρόνια με μια κασσέτα..λίγες μέρες μετά διστακτικά ξεκινήσαμε να βρούμε το σπίτι στο Ίλιον, Πετρούπολη..κάπου εκεί τελωσπάντων…ακόμα πιο διστακτικά χτυπήσαμε το κουδούνι, 3 πιτσιρίκια άγνωστα που μέσα σε λίγα λεπτά ένιωσαν άνετα και περήφανα που βρίσκονταν εκεί.
Ο καιρός πέρασε, οι στίχοι(σας) ράβονταν σχεδόν αριστουργηματικά πάνω σε μια εφηβεία που βιαζόταν να ολοκληρωθεί και όχι να μετουσιωθεί και η αναμονή για μια συναυλία περνούσε μέσα από συχνές συζητήσεις..απο χειμώνα σε καλοκαίρι και από καλοκαίρι σε χειμώνα…από τον πευκώνα μέχρι την Πάντειο…
(και δηλαδή τώρα δεν έχει άλλο;;;)
τι να θυμηθώ τώρα…
ο προσηλυτισμός σε φίλους που δεν ξέρουν δεν έχουν νιώσει τον ήχο και την συγκίνηση…
μέχρι τους προσωπικούς ηχητικούς και συναισθηαμτικούς οργασμούς…από το πανεπιστήμιο και τον στρατό έως το μπλογκ που φτιάξαμε αργότερα και είχε πάντα ένα standpoint γύρω από πράγματα που άνοιγαν ένα παράθυρο στις συγκινήσεις μας.
Τελωσπάντων…
όπως έχω πει και σε έναν άλλο φίλο, δημιουργό μιας τεράστιας(για μένα) μπάντας…εσείς που έχετε δημιουργήσει και τρέξει, αυτό που εμείς αγαπάμε, δεν μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει για εμάς. Εισπράτετε απλά ένα μέρος της αγάπης και ως εκεί.
Δεν μου αρέσουν οι επικήδειοι…
ω.σ. για πάντα..
και εγώ θα νομίζω πως έχετε πάει απλά για τσιγάρα
Δ.
gamw tn putana mou eime mikros k sas akuo ligo kairo k exo agapisei idi to uliko sas pragmatika eine krima ! na pernate kala opws ke naxei ke go tha arkesto sto idi uparon yliko sas :/
όσο και να θεωρούσα τις απόψεις σας -εκτός της αντιεμπορευματοποιησης της μουσικής σας- μαλακίες αλλο τόσο γούσταρα τις μουσικές σας τόσα χρόνια
υπήρξατε σημαντικότατη ελληνόφωνη μπάντα και ο πρώτος σας δίσκος είναι σίγουρα ένας απο τους κορυφαίους ελληνικούς ολων των εποχών
ευχαριστώ για τη μουσική λοιπόν
Σας ανακάλυψα πριν από 4 με 5 περίπου μήνες, σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες, που μείνατε πιστοί σε ιδέες και ιδανικά. Το γεγονός ότι δε πουλάτε τα cd σας, μου θυμίζει τον Άσιμο τον οποίο εκτιμώ πολύ. Σας ευχαριστώ πολύ που μας θυμίζετε, ότι δεν είναι τα πάντα εμπορεύσιμα σ’ αυτή τη ζωή. Παρατηρώ ότι εμπνεύσατε και συνεχίζετε να εμπνεέτε γενιές επαναστατών. Να είστε πάντα καλά!!!
Από τις πολύ μεγάλες rock μπάντες που έχει βγάλει αυτός ο τόπος. (Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια, το πιο πάνω που είπα είναι λίγο για τους Ω.Σ.).
Επειδή έχω βαθιά πίστη ότι οι αληθινοί Μουσικοί δεν μπορούν εύκολα να αποβάλλουν την ανησυχία της δημιουργίας, ξέρω ότι κάποια στιγμή, καινούργιοι και γνώριμοι μαζί ήχη θα μας συνεπάρουν ξανά.
Το γεγονός πως όλα τελείωσαν για την Ωχρά Σπειροχαίτη με γεμίζει λύπη. Θα λείψετε σε όλους μας. Σας χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Δεν ξέρω αν έχει σημασία αλλά σήμερα άκουσα σε εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΤ την μελοποίηση σας για το Τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης.. δεν το πίστευα. Αβίαστα θυμήθηκα τις αρνήσεις σας. Αν άκουσα καλά, το όνομα του συγκροτήματος ακούστηκε με συνοδεία φράσεων όπως new wave και ηλεκτρικός ήχος..
Ήταν στα πλαίσια μελοποιημένων ποιημάτων απ’ ό,τι κατάλαβα. Είπα να ενημερώσω, κι ας μην έχει ίσως τελικά σημασία.
Καλή αντάμωση
ήμουνα Λύκειο και κάποια στιγμή άκουσα στην τηλεοραση το τραγούδι ”μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα” απο τοτε μεχρι και που πηγα φοιτητης ειχε μεινει χαραγμενο αυτο το τραγουδι μεσα μου… δεν ηξερα ποιο ηταν αλλα τοσα χρονια η ψυχη μου δεν μπορουσε να το ξεχασει… Τα τραγούδια μένουν ακομη και η κρυφη αυτη νοσταλγια τους… Τα ξαναλεμε..
Να γαληνευεις καθως τρανταζεσαι…
Αφηστε τα ψοφια και μαζευτειτε για κανα live
Πάνε κιόλας τρία χρόνια.
Να γαληνεύουμε. Να γαληνεύετε. Κι ας τρανταζόμαστε σύντροφοι
ακόμα ανατριχιάζω από τον ήχο σας. Να’στε πάντα καλα κ ελπίζω να βρεθούμε ξανά…
‘Εχουν περάσει πολλά χρόνια απο την διάλυση του συγκροτήματος παρόλαυτα εν έτει 2022 υπάρχει κόσμος που τώρα σας ανακαλύπτει και σας ακούει όπως και εγώ,
‘Ενα μεγάλο ευχαριστώ και συγχαρητήρια για το έργο σας.